Melinda Wallis zit in het derde jaar van een studie verpleegkunde, maar mag al wel in de weekenden als privéverpleegkundige werken om aan haar stageverplichtingen te voldoen. Ze werkt dus al een tijdje bij de alleenstaande meneer Derek Nicholson, bij hem is een kort geleden vergevorderde longkanker geconstateerd en hij heeft niet lang meer te leven. Ze krijgt de schrik van haar leven als ze op een ochtend zijn slaapkamer binnenkomt en een waar bloedbad aantreft. Meneer Nicholson is op beestachtige manier vermoord en van zijn afgesneden ledematen is een angstaanjagend kunstwerk gemaakt.
Een verwrongen, onbegrijpelijke vorm
Rechercheur Robert Hunter en zijn collega Carlos Garcia worden naar de plaats delict geroepen. Ze maken deel uit van een kleine, gespecialiseerde eenheid binnen de divisie Roofovervallen en Moord: de afdeling Bijzondere Moordzaken. Hunter en Garcia hebben gedurende de afgelopen jaren heel wat ellende gezien, maar zelfs zij krijgen de kriebels van dit ontstellende schouwspel.
De armen van het slachtoffer zijn afgehakt en staan nu, gebogen bij de polsgewrichten en met dun draad samengebonden met de afgesneden voeten en losse tenen op een kleine salontafel. De verwrongen, onbegrijpelijke vorm is angstaanjagend, maar dat is niets bij de tekst die in grote letters met bloed op de muur is gekalkt: MAAR GOED DAT JE HET LICHT NIET AANDEED.
Wat blijkt? Melinda Wallis, die in de weekenden altijd in het gastenhuis op het terrein van Derek Nicholson verblijft, was die avond nog even teruggegaan naar de slaapkamer van meneer Nicholson. Ze had haar boek laten liggen en liep de kamer in om het te pakken. Ze wilde meneer Nicholson niet wakker maken, dus ze liet het licht uit en pakte haar boek op de tast. Kennelijk was de moordenaar toen al aanwezig en is ze door het oog van de naald gekropen.
Degene die voor God speelde
Hunter en Garcia gaan uiteraard meteen aan de slag om te achterhalen wie deze vreselijke moordenaar is, maar veel aanknopingspunten hebben ze niet. Vragen hebben ze daarentegen meer dan genoeg.
“Waarom zou je iemand vermoorden die binnenkort aan longkanker zou sterven? Iemand die toch al veroordeeld was tot zo’n pijnlijke dood? Nog één, hooguit twee maanden en zijn kanker zou hem de das hebben omgedaan. Maar de moordenaar wilde daar niet op wachten. Hij wilde degene zijn die de fatale klap uitdeelde. Degene die in Nicholsons ogen keek op het moment dat hij stierf. Degene die voor God speelde.”
Veel tijd om op stoom te komen hebben de rechercheurs niet, voor ze het weten is er een nieuw slachtoffer en een nieuw, luguber sculptuur van afgehakte ledematen.
Onweerstaanbaar
Mijn man begrijpt er geen snars van. Hij kan zich niet voorstellen dat ik graag zulke gruwelijke verhalen met de meest krankzinnige seriemoordenaars lees, want ik ben over het algemeen best een beschaafd mens. Vooruit, ik luister graag naar hardrock muziek, maar verder mishandel ik geen dieren en ga ik echt bloed liever uit de weg.
Zelf kan ik het ook niet verklaren. Ik word enthousiast van bloederige scenes en verhalen over zoveel mogelijk dood en verderf en daarom liggen de boeken van Chris Carter precies in mijn straatje. Zijn beschrijvingen zijn zo levendig en gruwelijk dat een gemiddelde lezer er kippenvel van zou krijgen, maar voor mij maakt dat het juist onweerstaanbaar. Ik hou ervan hoe hij je midden in de nachtmerrie plaatst en je geen moment de kans geeft om afstand te nemen.
Met dit vierde deel uit de serie over Robert Hunter heeft Carter zich opnieuw weten te overtreffen. Hoe hij dergelijke moorden steeds weer weet te verzinnen is voor mij een groot raadsel, ik begin me inmiddels wel een beetje zorgen te maken over zijn mentale gezondheid.
Geen reacties