Ik begon aan dit boek en hield rekening met een teleurstelling. De twee voorgaande delen uit de Sam Porter- serie waren namelijk zo bloedstollend en zaten zo briljant in elkaar, er was geen mogelijkheid dat dit laatste deel daar aan kon tippen. Ik had het mis. Normaal gesproken zit ik bij een uitzonderlijk spannend boek op het puntje van mijn stoel, nu zat ik naast de stoel. En had ik niet eens door dat ik er vanaf was gevallen.
Huh?!? Wat?!?
Het was in de vorige boeken (Horen, Zien, Zwijgen en Het Vijfde Meisje) vrij duidelijk hoe de rolverdeling was. Anson Bischop was een verdorven seriemoordenaar en Sam Porter was de rechercheur die de volgende moord wilde voorkomen en hem achter tralies wilde zetten.
In dit laatste deel komt dat gegeven doodleuk op losse schroeven te staan. Bischop geeft zich namelijk over aan Chicago Metro en komt vervolgens met een verhaal waardoor je ook als lezer gaat twijfelen of hij wel echt achter al die moorden zat. En weet je niet meer zeker wat nu de werkelijke motieven van Sam Porter zijn.
Synchroon aan de mindfuck tussen Bischop en Porter zitten Clair en Klozowski vast in het Stroger ziekenhuis, waar Bischop (of in ieder geval de werkelijke Moordenaar van het Vierde Aapje) een SARS-virus heeft losgelaten. Zij zitten samen met een groep doctoren, verpleegkundigen en patiënten in quarantaine, maar ook in het ziekenhuis wordt er gewoon nog steeds door gemoord.
Brian Nash rijdt met rammelbak Connie van hot naar her en Frank Poole zit achter Porter aan, die zoals gewoonlijk zijn eigen plan trekt. Maar wat is dat plan nu eigenlijk?
Nieuwe dagboeken
Er verschijnen weer nieuwe dagboeken en ook dit keer vormen deze losse fragmenten een extra spanningselement, vooral omdat niemand nog weet wie het nu eigenlijk heeft geschreven.
“Ze zakte ietsje onderuit. ‘De zusters in het Camden waren bang voor je, wist je dat?’
‘Waarom zouden ze bang voor me zijn?’
‘Dokter Oglesby vertelde hun dat je gevaarlijk was. Hij zei dat je misschien je ouders had vermoord. Hij zei dat er lichamen in je huis lagen toen ze je vonden. Drie.’
Ik vroeg me af wanneer hij hun dat had verteld. Vast op de dag waarop mevrouw Gilman niet meer naar me glimlachte.
‘Ik heb mijn ouders niet vermoord.’
‘En de andere mensen die ze in je huis hebben gevonden dan? Die wel?’
Ze vroeg het heel nuchter, zonder enige angst, alsof ze vroeg wat ik had gegeten of wat mijn lievelingskleur was. Wat zei dat over haar? Ik kende dit meisje nauwelijks, en toch voelde ik me heel vertrouwd bij haar, zoals ze daar naast me zat. Hoe kan het dat een meisje niet bang is voor een jongen die lichamen in zijn kelder heeft liggen?”
Echt, er is verwarring alom. Als lezer wordt je continue tussen het idee geslingerd dat Anson Bischop of juist iemand anders de seriemoordenaar is en tegelijkertijd is er in het Stroger ziekenhuis een race tegen de klok gaande. Of beter gezegd: een race tegen een virus en een nog grotere stapel lijken.
Het is een bombastische symfonie van chaos, onzekerheid en slachtingen waarbij iedere letter klopt.
De laatste honderd stukjes van een enorme puzzel
Tijdens het lezen werd alles duidelijk: de reden waarom Sam Porter in het eerste deel zo vlak en onbenaderbaar was, de betrokkenheid van Frank Poole, de dagboeken… het was alsof ik bij de laatste honderd stukjes van een enorme puzzel was aanbelandt. En al lezende besefte ik me dat J.D. Barker al bij het schrijven het eerste deel de verhaallijn van de complete trilogie in zijn hoofd moet hebben gehad.
Niets was voorspelbaar, ik ben als lezer drie delen lang continu op het verkeerde been gezet en heb daar intens van genoten. J.D. Barker is overduidelijk een groot schrijver waar we hopelijk nog heel van gaan horen!
Geen reacties