Ik heb altijd gedacht dat de inwoners van Pompeï door de uitbarsting van de Vesuvius werden overvallen. Ik heb zelf door de ruïnes van deze ooit zo mooie stad gelopen en dat idee heeft zich destijds in mijn hoofd genesteld omdat er aardig wat versteende mensen in een vluchtende houding tussen de brokstukken te zien zijn. Robert Harris laat met zijn historische thriller vol interessante feiten zien dat de werkelijkheid heel anders was.
Er waren wel degelijk voortekenen. Ze werden door veel mensen alleen niet serieus genomen.
De eerste tekenen zaten in het water
Het is een bloedhete zomer in het jaar 79 na Christus. In het stadje Misenum (een havenstad niet ver van de Vesuvius) maakt Attilius, de gloednieuwe aquarius van de Aqua Augustus zich ernstige zorgen. Er is namelijk al 78 dagen geen druppel regen gevallen en de toevoer van water door het enorme aquaduct is op meerdere plaatsen stil komen liggen.
Op de plaatsen waar er nog wel water stroomt, zit er zwavel in het water. Er is werk aan de winkel voor Attilius, hij moet zien te voorkomen dat meerdere plaatsen die aan de Aqua Augustus zijn verbonden binnen twee dagen zonder water komen te zitten en hij moet uitvogelen waarom het nog aanwezige water naar zwavel stinkt.
Traag, maar wel smeulend
Er volgt een erg sfeervol verhaal propvol interessante details over de gebruiken, kennis en manier van denken in die tijd. Er zit overduidelijk ontzettend veel research in het verhaal, Robert Harris moet maanden bezig zijn geweest om zoveel mogelijk over de Romeinen, Pompeï, de uitbarsting van de Vesuvius, vulkanen en aquaducten te weten te komen.
Wat mij betreft was het alleen niet nodig om zoveel mogelijk van die kennis in dit verhaal te stoppen. Ik had namelijk niet de behoefte om letterlijk ieder feit over aquaducten en alles daar omheen te lezen.
Door de overdaad aan feitjes is de opbouw van het verhaal wat traag, maar wel erg smeulend (pun intended). Als lezer weet je immers meer dan Attilius. Je weet wat de inwoners van deze streek te wachten staat.
Door de ogen van Plinius de Oudere
Het verhaal heeft ook een hele keur aan interessante personages. Zo is er Ampliatus, een voormalige slaaf die schatrijk werd door de door een eerdere aardbeving verwoeste villa’s in Pompeï te kopen, op te knappen en voor een fortuin te verkopen. Hij wil zijn dochter Corelia aan Popidious uithuwelijken zodat hijzelf nog meer macht in Pompeï kan krijgen, maar Corelia heeft andere plannen.
Admiraal Plinius is – voor zover ik weet – het enige personage dat daadwerkelijk heeft bestaan, hij ging de geschiedenisboeken in als Plinius de Oudere. Deze succesvolle militair met een indrukwekkende staat van dienst had een onstilbare honger naar kennis en wetenschap en heeft dan ook talloze boeken op zijn naam. Als er eenmaal door begint te druppelen wat er aan de hand is, wordt de uitbarsting (samen met alle mogelijke bijbehorende feitjes en details) door zijn ogen verteld.
En dan is er ook nog de hoofdpersoon Attilius, een ambitieuze ingenieur uit Rome die zich op zijn nieuwe baan stort om vooral maar niet aan zijn verleden te hoeven denken.
Ren voor je leven!
Het is een interessante gewaarwording om als lezer meer te weten dan de personages in het verhaal. Je weet dat al die vreemde tekenen die Attilius ontdekt willen zeggen dat de vulkaan binnen afzienbare tijd uit gaat barsten en de hele stad Pompeï op gaat slokken. Terwijl je je steeds meer aan de personages in het boek (met name Attilius en Corelia) gaat hechten, ga je steeds harder hopen dat ze op tijd kunnen vluchten.
Je zou bijna naar ze willen gillen: Het doet er niet toe wat er met de vorige aquarius is gebeurd, pak je spullen en ren voor je leven voordat je onder as en lava wordt bedolven!
Het is dan ook dit element dat ervoor zorgt dat je steeds sneller gaat lezen. De tijd tikt door, die vulkaan wordt steeds onstuimiger, wie gaat dit overleven en wie niet?
Geen reacties