Catharina de’ Medici was een intrigerende vrouw, al was het alleen maar omdat ze meer ambitie had dan goed was voor een vrouw in de 16e eeuw. Het verhaal van deze befaamde Franse koningin wordt in de roman van Catharina Botermans door de ogen van haar loyale hofdame verteld en dat zorgt voor een boeiend en spannend verhaal dat ik in één ruk heb uitgelezen.
Oud en zwak, maar zeker niet te onderschatten
Catharina de’ Medici is een oude vrouw als ze de vader van de Toscaanse Fiora als haar persoonlijke bibliothecaris in Parijs aanstelt. De imposante koningin moeder – die aan diverse kwalen lijdt – stelt Fiora als haar hofdame aan en in een mum van tijd wordt zij haar ook vertrouwelinge.
Dat is een hele eer, totdat blijkt dat Catharina door haar enorme omvang en kwalen misschien wel zwak oogt, maar nog steeds prima in staat is om de zaken aan het hof zoveel mogelijk naar haar eigen hand te zetten.
Catharina’s zoon Henri is inmiddels al een paar jaar koning en het heeft er alle schijn van dat hij niet geschikt is voor zijn rol. Net zoals zijn twee oudere broers die hem voorgingen is hij een zwakke koning die nauwelijks daadkracht heeft. Andere levende zoons heeft Catharina niet en Henri is ook nog eens kinderloos. Henri is hiermee de laatste hoop van de Valois-dynastie en Catharina is vastbesloten om te voorkomen dat hij er een potje van maakt.
Het oor van de koning
Het lijkt erop (met hoofdletters) dat koning Henri op zijn minst een homoseksuele relatie met de hertog van D’Epernon heeft. Dat wordt duidelijk zodra Fiora haar eerste opwachting in het paleis maakt.
“’Ah, daar ben je’, zegt hij [de koning] zodra hij D’Epernon ziet en steekt verheugd zijn armen uit, alsof hij op het punt staat een jong kind van de grond te tillen. Prompt laat de hertog zich op zijn knieën vallen en kruipt op handen en voeten naar de man. Daar aangekomen wordt hij van alle kanten beklopt en geaaid. D’Epernon spint zo luid en extatisch dat ik me begin af te vragen of we niet in een soort klucht terecht zijn gekomen.”
Catharina heeft een slechte band met haar zoon, ze zien of spreken elkaar zelden. Dat komt vooral omdat Henri zijn moeder actief uit de weg gaat, en dat baart de koningin moeder ernstige zorgen. Er zijn door het toenemend aantal Hugenoten spanningen in de stad en Catharina heeft het akelige vermoeden dat de hertog van D’Epernon het oor van de koning heeft. En dat hij dat privilege op een manier gebruikt die haar niet bevalt.
Ze draagt Fiora op om zich in de hofhouding van de koning te mengen en uit te zoeken wat de werkelijke rol van die D’Epernon is.
Wat gebeurde er werkelijk tijdens die Bartholomeusnacht?
Er is altijd aangenomen dat Catharina de’ Medici een grote rol had in de aanzet tot de bloederige Bartholomeusnacht, deze vond 13 jaar voor dit verhaal plaats. In die nacht vond er een massale lynchpartij plaats waarbij hugenoten in heel Parijs werden opgejaagd en uitgemoord.
De banden tussen hugenoten en katholieken zijn onder het bewind van Henri nog altijd heel precair, het is de taak van de koning om een aantal strategische zetten te maken die een nieuwe vlam in de pan voorkomen.
Is Henri in staat om die zetten te nemen? Kan Fiora voorkomen dat D’Epernon een verkeerde invloed heeft en dat de koning alsnog naar zijn moeder gaat luisteren? En is het wel terecht dat Catharina de’ Medici tot de aanstichter van die afschuwelijke Bartholomeusnacht wordt gezien?
Naarmate het boek vordert komt er steeds meer vaart en spanning in het verhaal en is het onmogelijk om te stoppen met lezen. Dit is hoe historische fictie hoort te zijn!
Geen reacties