De Verborgen Geschiedenis – Donna Tartt

Richard Papen is negentien jaar oud als hij het Californische Plano te verlaat om aan Hampden College Engelse letterkunde te gaan studeren. In zijn eigen ogen is het een gedoemde wanhoopsdaad, maar hij moest iets doen om aan het uitzichtloze Plano en zijn slechte relatie met zijn ouders te ontsnappen. Vlak na aankomst besluit hij zijn studiekeuze te wijzigen naar klassiek Grieks. Hij is altijd goed in Grieks geweest en het selecte eliteclubje dat tot die studie is toegelaten vindt hij mateloos interessant. Dat besloten groepje studenten blijkt alleen een heel gevaarlijk wespennest te zijn…

Het eliteclubje van Julian Morrow

De studie klassiek Grieks wordt bestierd door de excentrieke Julian Morrow en hij houdt er zo zijn eigen regels op na. Hij accepteert maar een handjevol studenten en wil vervolgens niet dat ze ook nog bij andere docenten lessen volgen. Hij vind het schadelijk en verwarrend voor jonge mensen om een groot aantal verschillende leraren te hebben. Bovendien, Plato had ook maar één leraar en dat heeft voor hem heel goed gewerkt.

Met de nodige moeite weet Richard Julian over te halen om hem ook tot zijn lessen toe te laten en vervolgens mag hij zich eindelijk bij dat groepje interessante jongelingen voegen. Zo is er de hypochondrische Francis Abernathy die zich kleedt alsof hij in de vorige eeuw leeft (hij heeft zelfs een pince-nez!). En Henry Winter is vreselijk intelligent, boomlang, komt uit een schatrijke familie en heeft het heeft woord stoïcijns nog net niet uitgevonden. De tweeling Charles en Camilla zijn vriendelijk, maar hebben zo hun opvallende maniertjes. En dan is er nog Edmund ‘Bunny’ Corcoran: joviaal en op zijn tijd tenenkrommend lomp.

Richard voelt zich meteen thuis en al snel wordt hij in dit vriendenclubje opgenomen. Toch begint het na een tijdje te knagen. Het is alsof deze mensen samen een geheim hebben, iets wat ze kost wat kost proberen te verbergen.

De dood van Bunny

“Natuurlijk zie ik achteraf wel sporen van wat er gaande was – en ik moet nageven dat het maar minieme sporen waren: zoals ze soms miraculeus verdwenen en uren later vaag deden over waar ze waren geweest, hun onderlinge grapjes, terzijde in het Grieks of zelfs het Latijn met de bedoeling, zoals ik wel doorhad, dat ik ze niet zou begrijpen. Natuurlijk vond ik dat niet leuk, maar het leek niet alarmerend of ongewoon, hoewel sommige van die terloopse opmerkingen en onderlinge grapjes veel later een gruwelijke betekenis kregen. Zo had Bunny tegen het einde van dat trimester de ergerlijke gewoonte om uit te barsten in het refrein van ‘De boer in het dal’; ik vond het louter irritant en begreep de consternatie niet die het liedje bij de anderen teweegbracht; maar ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet: dat het hun de stuipen op het lijf moet hebben gejaagd.”

Al in de proloog is duidelijk dat Bunny dit verhaal niet gaat overleven. En dat Richard, de verteller van dit relaas, samen met zijn klasgenoten verantwoordelijk is voor zijn dood. Nu mag het misschien lijken alsof dat gegeven de complete angel uit het verhaal haalt, maar niets is minder waar. Het gevolg is een roman met absolute thrillereigenschappen omdat de onderhuidse spanning op een knappe manier steeds verder wordt opgevoerd.

Het literaire hoogtepunt van de jaren negentig

Natuurlijk heb ik dit boek al eens eerder gelezen. Ik meen dat ik het ergens in 1995 kocht en sindsdien heb ik dit literaire hoogtepunt van de jaren negentig minstens twee keer verslonden. Wat mij betreft is het de outsidersrol van Richard, de verwaarloosde jongen die zo graag aansluiting vindt, het aantrekkelijkste aan dit verhaal, naast de fantastische schrijfkunsten van Donna Tartt uiteraard.

Haar personages zijn stuk voor stuk subliem; origineel, gedetailleerd en allemaal maken ze een prachtig gedocumenteerde verandering door. Ik zou zeggen dat de metamorfose van Henry Winter de kroon spant, maar die van Charles is minstens net zo indrukwekkend.

Het verhaal is ook geen seconde ongeloofwaardig en dat vind ik ook een behoorlijk indrukwekkende prestatie. Al met al is De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt een van mijn lievelingsboeken en ik weet vrij zeker dat ik het over een paar jaar gewoon nog een keer ga lezen. Het verveelt namelijk nooit!