Het is september 1940 en de Blitzkrieg is in Londen in volle gang. Iedere nacht wordt de stad door de Duitse vliegtuigen gebombardeerd en moet de bevolking een veilig heenkomen zoeken, hopend dat hun huis of winkel er bij het aanbreken van de dag nog staat. Marnie Fern overnacht vaak samen met haar collega’s in de speciaal ingerichte kantine in het Broadcasting House, waar ze als productieassistente voor de BBC werkt. Ze ondergaat de oorlog gelaten, maar als haar opa een nachtelijke aanval van de Luftwaffe niet overleeft, besluit ze zich strijdbaarder op te stellen en zijn geheime taak over te nemen. Ze wordt oorlogspianiste.
Het geheim van opa
Wanneer Marnie intens verdrietig door de resten van haar opa’s winkel en huis loopt in de hoop nog een laatste aandenken aan hem mee te kunnen nemen, vindt ze tot haar grote verrassing een zendradio in zijn kelder.
Dan duikt er een vreemde man op – ene Willem – die die radio mee wil nemen. Hij vertelt dat haar opa als telegrafist (ze noemden dat een oorlogspianist) was aangesloten bij de RSS, de Radio Security Services. Het was zijn taak om radioverkeer uit Duitsland te onderscheppen en om dat vervolgens naar een kleine Nederlandse verzetsgroep in Amsterdam door te seinen.
Nu haar opa is overleden is er een groot probleem ontstaan, want je moet erg bedreven zijn in morse om als oorlogspianist in een heel kort tijdsbestek zoveel mogelijk informatie via een radio door te kunnen seinen. Gelukkig heeft opa Marnie al sinds ze een kind was morse geleerd en na een korte training kan ze zijn werk overnemen.
Daisy
Zo’n twee keer per week kruipt Marnie met haar codenaam Lizzy achter haar opa’s oude radio om boodschappen door te seinen naar Daisy, een verzetsvrouw in Nederland. Ze heeft geen idee wie Daisy is, ze weet alleen dat Daisy een hechte band met Willem heeft. En daar is ze stiekem best jaloers op. Tussen de gecodeerde boodschappen ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee vrouwen. Ze spreken elkaar moed in en dat biedt heel veel troost. Maar dan seint Daisy opeens een heel dwingend bericht.
“Daisy seint ‘AVW’ door, en Marnie grijpt meteen naar opa’s verouderde Afscheid van de wapenen – een boek dat ze nog niet eerder hebben gebruikt voor een versleuteling – en pluist de wirwar aan letters uit.
‘Darcy moet contact opnemen. Dringend. Alsjeblieft Lizzy. We zijn misschien in gevaar.’
Hun tijd zit er bijna op, maar Marnie weet vliegensvlug een nieuw bericht te coderen en sturen: ‘Is Darcy in gevaar? Wie zijn we?’
De seconden tikken voorbij en Marnie is er bijna van overtuigd dat een reactie uit zal blijven. Is het gevaar zo dichtbij? Staat de Abwehr bij Daisy op de stoep? Marnie heeft geen flauw idee in wat voor situatie haar tegenhanger zit, maar ze voelt de nood. Ze voelt de wanhoop.”
Nagelbijtend spannend
Wat moet je verwachten van een feelgood die zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt? Ik zou zeggen veel romantiek, omlijst door de gruwelen die zich in die vreselijke periode hebben afgespeeld. De romantiek en de gruwelen waren er inderdaad, maar ik zag niet aankomen dat het zo nagelbijtend spannend zou worden.
Robotham dompelt je als lezer eerst onder in de setting, laat je als lezer kennismaken met de personages en vervolgens komt ze met genadeloze dreiging en gevaar. Vooral de laatste honderd bladzijdes heb ik in een noodtempo verslonden, want ik moest gewoon weten hoe het met Marnie, Willem en Daisy af zou lopen.
Ik had nog nooit eerder een boek van Mandy Robotham gelezen en ik was dan ook aangenaam verrast door de beklemming en spanning die ze met haar zinnen wist te creëren. Ik ga zeker meer van haar werk lezen!
Geen reacties